Zaliczenie z komunikacji społecznej

Kilka słów wyjaśniających do tych, którzy tutaj zaglądają w sprawie drewna lub nie tylko :)

Dlaczego ten post jest pisany normalnie?
Ano dlatego, że człowiekowi, jak się okazuje, doktorat to często mało i musi się dalej dokształcać. W związku z tym podjęłam kolejne studia podyplomowe i....
Studia techniczne, to z jednej strony ogrom specjalistycznej wiedzy, a z drugiej strony zdecydowanie za mało jeśli idzie o kontakty międzyludzkie.
Wybaczcie mi proszę. Ten post jest właśnie dlatego, że muszę zaliczyć pewien przedmiot, a ściślej mówiąc przedmiot o nazwie komunikacja społeczna, a temat tego postu był zadany i jest wliczany do oceny na zaliczenie :) Trzymajcie kciuki :)

Post dotyczy spraw zdecydowanie 'nie tylko' :) i możecie po prostu się szybko rozłączyć, albo pokomentować pewne informacje razem ze mną :)


_______________
Praca domowa :)

Zdań kilka do pani prowadzącej wykłady (jedna strona oraz druga strona www):
Pani Doktor, mam nadzieję, że tym sposobem wykażę, iż posiadam umiejętność w komunikowaniu się z innymi osobami za pośrednictwem współczesnych mediów, a dokładniej przez blog. Wiem, że prosiła Pani, żeby założyć blog wykorzystując aplikację wordpress.com. Jednak uważam, że zakładanie bloga tylko po to, żeby umieścić w nim jeden, ewentualnie tylko trzy wpisy mija się z celem. Dlatego swoje przemyślenia, o które Pani prosi, zamieszczam na blogu, który już prowadzę od dość dawna i liczę na to, że moi stali czytelnicy mi to wybaczą, bowiem blog dotyczy zupełnie innej tematyki. Prowadzę również blog na wodpress'ie jednak znowuż tam, dzisiejszy post zupełnie mi nie pasuje. Tutaj czytelnicy już się spotkali z moimi różnymi uwagami. Czasami odbiegam od tematu. Tam natomiast bardzo mocno trzymam się myśli przewodniej. Tam to znaczy tutaj: http://torfowisko.wordpress.com i oczywiście zapraszam Panią do lektury :)

Przechodzę do sedna.
Do odrobienia pracy domowej zabrałam się w ten sposób, że na początek przemyślałam sprawę, gdzie ten post umieścić, potem napisałam powyższy wstęp, a teraz zabieram się za oglądanie filmów w takiej kolejności, jak umieszczone są linki na Pani stronie.



Spostrzeżenia do filmu nr 1:

Hmmm. Przede wszystkim chciałam przeprosić. Marudziłam przy zadawaniu pracy domowej, ponieważ i tak na brak obowiązków nie narzekam. Jednak ten film, a właściwie słowa, które tam padły trochę mnie poruszyły. W trakcie oglądania zauważyłam, że Ken Robinson odniósł się do kilku rzeczy, które dotyczą mnie bezpośrednio:

• Po pierwsze - do tego co napisałam na samej górze, a mianowicie, że doktorat nie będzie już wystarczał do znalezienia dobrej pracy :) 
• Po drugie - do tego, że mówię córce, żeby nie śpiewała, bo nie ma talentu muzycznego. Choć na swoją obronę mam to, że staram się w niej pielęgnować inne talenty, takie jak zdolności sportowe, matematyczne oraz wspaniałe umiejętności intelektualne - kojarzenie wielu faktów (!), także tych politycznych, a córka ma dopiero trzynaście lat. Tego kojarzenia faktów niestety brakuje wielu studentom, których spotykam na uczelni.
• Po trzecie (chyba najbardziej mnie dotknęło) - że nie spotkałam na swojej dziecięcej drodze ludzi, którzy potrafiliby akceptować moje poczynania. Niemniej jednak strasznie nie narzekam, ponieważ szczęśliwie, ciężkie życie nauczyło mnie dbać o siebie samą. I jak widać nie "zmarnowałam się", tak mi się przynajmniej wydaje.

W zasadzie można by to co wyżej uznać za komentarz, ale temat wystąpienia Kena Robinsona dotyczył tak naprawdę czego innego.

Co sądzę o systemie szkolnictwa? W zasadzie zgadzam się z tym stwierdzeniem, zapewne jak większość ludzi oglądających ten film (film był dość sugestywny, gdyż wypowiedź była logiczna i dobrze zaprezentowana), że szkolnictwo jako system, zabija kreatywność. Jednakże uważam, że od reguły są wyjątki. Wydaje mi się, że mało jest nauczycieli kochających ten zawód i naprawę poświęcających się nauczaniu. Na szczęście tacy ludzie są i to są właśnie te wyjątki. Oni widzą w dzieciach radość, spontaniczność i przyszłość. Poświęcają się. Niemniej jednak żałuję, że jest ich tak mało. 

Wracając do systemu oświaty, jeśli się zastanowić, to faktycznie system dba o głowę, a nie dba o ciało (nie wliczając w to wychowania fizycznego). Przy okazji odniosę się do żartu: ja osobiście raczej  nie mam możliwości, również w sensie czasu, na noszenie swojej głowy na przyjęcia :).  Raczej nie można przyjąć tego za pewnik, bo jakby nie patrzeć, to właśnie głowa, nie ciało, odpowiada za kreatywność. Gdyby nie ona, to dzieci nie zareagowałby odpowiednio w sytuacji, gdy pojawia się błąd. Nie potrafiłby z tego wybrnąć. Co prawda z czasem ta spontaniczna umiejętność zanika, a zastępuje je umiejętność wyuczona, czyli też głowa. Osobiście patrząc na proces edukacyjny mojej córki, bardzo ubolewam nad brakiem zajęć pokazującym dzieciom jak można reagować na kolory, jak na muzykę, jak na światło. Jest muzyka, jest plastyka, ale one tylko próbują wyrobić umiejętność śpiewania, czy malowania. Ja ze swoją córką, młodszą niż teraz, siadałam w domu na kanapie i słuchałyśmy muzyki. Trzymałam ją na kolanach, kazałam jej zamykać oczy. Niezależnie od tego czy była to klasyka, piosenki dziecięce, hard rock czy też metal, trzymałam ją za rączki i w trakcie budowania nastroju przez nuty kołysałam ją, ściskałam ręce, wyrzucałam je do góry, przytulałam.... Może dlatego tak bardzo lubi śpiewać?

Uczyłam jej malowania, ale nie kredkami tylko suchymi pastelami. Malowałam jej palce różnymi kolorami i mazałyśmy kartki. Żałuję tylko, że robiłyśmy to tak rzadko, ale może jeszcze to nagonię ..... Ciągle, będąc razem w trasie, spontanicznie zatrzymuję się przy drodze i pokazuję jej, jak piękny jest kolor nieba, jak pięknie prześwieca światło przez liście i jakie daje malunki na drzewach ....

Spostrzeżenia do filmu nr 2:

Komentarz będzie krótki. W pracy muszę się zajmować nauką, więc dążenie do sprawdzania rzeczy niemożliwych nie dziwi mnie wcale. Nie dziwi mnie też, że to co niemożliwe okazuje się możliwe. A już w ogóle nie dziwi mnie to, że dzieci same się edukują. Dzieci są fantastyczne i ich naturalną potrzebą od samego urodzenia jest ciekawość i poznawanie świata. Dzieci mają otwarte umysły i chłoną wiedzę jak gąbka, tylko umiejętnie trzeba ją podać, nawet taką wiedzę bardzo zaawansowaną. Po obejrzeniu tego filmu (i wcześniejszego) mam dwa życzenia, żeby taki system nauczania, skoro daje tak dobre rezultaty objął jak  największą ilość dzieci, bo wśród nich są geniusze, i żeby ten system nie zabił w nich kreatywności.



Spostrzeżenia do filmu nr 3:

Cóż, krótko wypowiadając się na temat poprzedniego filmu, myślałam, że przy trzecim się rozwinę. Tutaj mam tylko do powiedzenia (szczerze napiszę): jak dla mnie to zupełnie nic nie warte bzdury. Chociaż proszę nie myśleć, że dystansuję się od przyrody. Wręcz przeciwnie życie w zgodzie z przyrodą i słuchanie jej jest jednym z najważniejszych czynników gwarantujących jak najdłuższe przetrwanie ludzkości.

W związku z tym okazuje się, że teza, że system edukacji wywołuje największe emocje, wypowiedziana w pierwszym filmie, jest prawdą. Na moim przykładzie, na powyższych moich opiniach - ich objętości - widać to doskonale :)


____________

Tym moim poczytywaczom, co wytrwali do końca, oczywiście  również Pani Doktor, baaardzooo dziękuję i wyrażam nadzieję, że nie zanudziałam :)